وبلاگ شخصی -احمد سوری

احتساب ذخیره جهت یک تعهد محتمل ، شرط لازم است نه کافی . مطابق استاندارد های حسابداری هرگاه نتوان به گونه ای اتکاپذیر مبلغ تعهد را برآورد کرد ، هیچ لزومی به شناسایی ذخیره نمی باشد و در چنین شرایطی ، افشای مناسب کفایت می کند.

بحث مبنا و ملاک قابل اتکاء در خصوص اندازه گیری مالیات ، یکی از موضوعات پر ابهام و چالش برانگیز برای مودیان ، دستگاه مالیاتی و حسابرس است. تجربه نشان داده به ضرس قاطع نمی توان گفت مبلغ مندرج در برگ تشخیص و حتی برگ قطعی مالیات  ملاک اتکاپذیری برای مبنای اندازه گیری ذخیره مالیات قرار دارد ، زیرا در مراحل بعدی دادرسی مالیاتی جرح و تعدیل مبالغ مندرج در برگ های یاد شده نیز محتمل است. به نظر می رسد در چنین شرایطی روند تشخیص مالیات های نهایی شده ۳ الی ۵ سال پیشین را می توان ملاک عمل قرار داد.

 با توجه به استانداردهای حسابداری و قوانین مربوطه ،  درصورتی‌که شرکت دارای سود بود باید با ثبت صحیح ، سند مالیات عملکرد صادر گردد. منظور از قوانین، قوانینی همانند تعدیل ماهیت‌ها، صدور سند بستن حساب‌های موقت، صدور سند ثبت مالیات عملکرد و صدور سند اختتامیه و …. است که به شرح زیر است:

۱) در پایان سال ثبت ذخیره مالیات بر درآمد:
سود و زیان جاری بدهکار
ذخیره مالیات بر درآمد بستانکار

۲) بعد از صدور برگ تشخیص و قطعی شدن مالیات:
ذخیره مالیات بر درآمد بدهکار
مالیات پرداختنی بستانکار

۳) زمان پرداخت مالیات قطعی:
مالیات پرداختنی بدهکار
بانک بستانکار

۴) زمانی که مالیات قطعی بیشتر از مالیات ابرازی باشد:
مالیات پرداختنی بدهکار
سود و زیان انباشته بدهکار
بانک بستانکار

۵) هرگاه مبلغ مالیات قطعی کمتر از مالیات ابرازی باشد:
ذخیره مالیات بر درآمد بدهکار
سود و زیان انباشته بستانکار

به طور کلی عدم شناسایی ذخیره مالیات ممکن است مشکلات زیادی را برای شرکت های مختلف ایجاد کند.