وبلاگ شخصی -احمد سوری

اندیشه، عقلاً و شرعاً به ذات خداوند راهش نیست [مراد از “ذات”، چیستیِ اوست، نه کیستی اش]. عقلاً راه ندارد زیرا مناسبتی بین عقل محدود بشر و ذات حق تعالی نیست. شرعاً راه ندارد زیرا قرآن، اندیشیدن به چیستی اش را منع کرده است “وَ یُحَذِّرُکُمُ اللهُ نَفسَهُ”. همچنانکه پیامبر(ص) صریحاً منع کرده اند” لا تَتَفَکِّرُوا فِی ذاتِ اللهِ”. پس یک سالک با تسلیم محض، نور او را دریافت می کند و هیچگاه دست به تحلیلش نمی آلاید. چه نیک می داند که هر تحلیلی باعث از دست دادنش است. بارها گفته و باز می گویم؛ خدایی را که بشود فهمید، خدا نیست. زیرا آنکه می فهمد، از آنچه که فهمیده است، برتر است. چه فهم هر چیز باعث عبور از آن می شود.

ای دوست، معرفتِ ما به خداوند، با اظهار عجز ماست که تحقق می یابد و شکوفا می شود. و این کار دل است. دلی که باز و تسلیم است.

برگرفته شده از آثار استاد مسعود ریاعی

سایت :        https://www.masoudriaei.com/