وبلاگ شخصی -احمد سوری

  “کُتِبَ عَلَیکُم الصِّیامُ … لَعَلَّکُم تَتَّقُونَ”

روزه در معنای بلندِ خود، یک مراقبه ی کامل است که تمامی لایه های وجود آدمی را در بر می گیرد. در واقع یک طریقت عملی

بسوی رهایی است. تو وجودت را آگاهانه خالی نگه می داری، و اجازه نمی دهی چون گذشته، هر چیزی به آن سرازیر شود. این ایجاد خلأ، این خالی نگاه داشتن، اساس کار سالک است. زیرا تا خالی نشوی، پُر نشوی.

اینکه بزرگان گفته اند روزه آدمی را نورانی می کند، کلامی صحیح و علمی است زیرا ایجاد خلأ، نور وجود را به خود می کشد و دست اندر کار تطهیر می شود. ابتدایی ترین مرحله ی روزه، روزه ی قالب آدمی است و پیشرفته ترین آن، روزه ی روح اوست. وقتی روزه ی جسمانی محقق شود، و انسان از بندگیِ جسمش به در آید، زمینه برای روزه های لطیف تر به خوبی مهیا شده است. روزه به تو می آموزد که باید از بندگی و اسارت تمامی کالبدهایت بدر آیی. وقتی از اسارت و بندگیِ کالبد جسمانی ات آزاد شوی، وقتی از قید شکم و زیر شکم خلاص شوی، مرحله بعدی رهایی از اسارت کالبد احساسی عاطفی است، رهایی از بند احساسات اسارت بار، و از آمال و آرزوهای طول و دراز است.

سپس آزادی از اسارت کالبد ذهنی است، رهایی از انواع قضاوتها و فکرها و برداشت هاست. و آنگاه است که نوبت به روزه ی کالبد روحانی فرا می رسد. در این مرحله، روح، خود را به کلی از وسوسه ی داشتن ها و خواستن ها، از جذابیت ها و جلوه گری های مادون حق، رها می کند. زیرا دگر برایش چیزی جز بندگیِ حق، جز تسلیم محض، کمترین جذابیتی ندارد. این روند یک روزه ی رهاننده و نجات بخش است. روزه ای که رهایی از هر نوع اسارت را به ارمغان می آورد. روزه ای که انسان الهی می سازد. وقتی چنین روندی به نیکی طی شد، “لَعَلَّکُم تَتَّقُونَ”( امید آنکه مصون شوید!) به اذن رب، به زیبایی محقق شده است.

برگرفته شده از آثار استاد مسعود ریاعی

سایت :        https://www.masoudriaei.com/