وبلاگ شخصی -احمد سوری

لا اُحِبُّ الآفِلینَ”(من غروب کنندگان را دوست ندارم! )

بی نور شوندگان، به تاریکی روندگان چنگی به دلم نمی زنند، روح و جانم را جذب نمی کنند. نوری می خواهم که همواره از آنم باشد. نوری جاودانه از جنس وجود که از درونم فَوَران زَنَد و تمامیت هستی را در بر گیرد.

دیر زمانی است که نورهای موضعی، نورهای لحظه ای و گهگاهی را رها کرده ام. عجب زیبا می رود این خلیل(ع) خدا. او “آفلین” را دوست ندارد. آفرین. چنین سالکی با قاعده ی “نه این است و نه آن” سیر می کند. او به دام هیچ نوری نمی افتد. زیرا آنچه که او را ارضا می کند، نوری فراتر از ذهن و برداشت های اوست. یک “حنیف” اینگونه است. تحت هیچ عنوان توجه از “یگانه ی بی همتا” بر نمی گیرد. و نیک می داند که نور الانوار، آن عظمت لایتناهی، از درون اوست که فَوَران می زند. چنین کسی این آیه را به خوبی نوش کرده است؛ “وَاعلَمُوا اَنَّ اللهَ یَحُولُ بَینَ المَرءِ و قَلبِهِ”( بدانید که خدا بین آدمی و قلبش است!) .

برگرفته شده از آثار استاد مسعود ریاعی

سایت :        https://www.masoudriaei.com/