نکات قرآنی،استاد مسعود ریاعی،نکات قرآنی شماره 15- تمنای موت
تمنای موت”، امتحان بزرگ خداست. شرط حضرت دوست، برای دوستی با اوست. و این همان چالش بزرگی است که هر سالکی بی تردید با آن روبرو می شود. چه سالک تا این امتحان را پشت سر نگذارد، سالک حق نمی شود. زیرا جز این راهی به وصل نیست. خطاب “فَتَمَنَّوا المَوتَ اِن کُنتُم صادِقِینَ” (اگر در ادعایتان صادقید پس موت را تمنا کنید!)، خطابی به همه مدعیان عشق به خدای رحمن است. و این “موتی اختیاری” است. مرگ منیّت است و تقدیم وجود است به معشوق، به رب الارباب. وقتی سالکی راستین، چنین آیه ای را در خطاب با خویش بیند، بیدرنگ تمام وجودش دعا می شود که؛ “الهی، با آنکه ادعایی در کار نیست، تسلیم وار این موت حیات بخش را با روح و جانم تمنا می کنم و خود را در اختیار تو می نَهَم، چه این تویی که حقیقتِ حیاتی و سرچشمه ی نیکی ها”.
عَلَی الاَسف بسیاری با جهالت خویش تصور کرده اند که این تمنای موت، چالش دیگران است و امتحان ایشان نیست! پنداشته اند اگر این موت زندگی بخش را تمنا نکنند، از چنگ مرگ فرار کرده اند. حال آنکه آن”موت اضطراریِ” خفت بار، به ناگاه ملاقاتشان خواهد کرد. “قَل اِنَّ المَوتَ الَّذِی تَفِرُّونَ مِنهُ فَاِنَّهُ مُلاقِیکُم”(بگو؛ آن مرگی که شما همواره از آن فرار می کنید، بی تردید با شما روبرو خواهد شد!) بدون شک آنها که وجودشان پر از خواهش و آرزو و دنیادوستی است، و دستاوردشان جز حرص و طمع و داشتن بیشتر نیست، اهل تمنای “موت اختیاری” نیستند. اینان قربانیان “موت اضطراری” اند. و چه غافلانه فرصت این موهبت بزرگ را با حماقت خویش از دست می دهند. همچنانکه در طول تاریخ از دست داده اند. “و لا یَتَمَنَّونَهُ اَبَدَاً بِمَا قَدَّمَت اَیدِیهِم”! .
برگرفته شده از آثار استاد مسعود ریاعی