آگاهی
می گویند هر چه بکاری همان را درو میکنی. اگر ما بدبخت و غمگین هستیم، به آن معناست که بذر بدبختی کاشته ایم، هیچ کس دیگر برای ما بدبختی نمی آفریند. البته همیشه بین کاشتن و درو کردن فاصله ای وجود دارد و به دلیل آن فاصله گمان میکنیم کسی دیگر مسوول است. آن فاصله ما را می.فریبد.
مسوولیت کامل زندگی ات را به عهده بگیر. اگر زندگی ات زشت است، احساس مسئولیت کن، اگر زندگی ات چیزی جز رنج و عذاب نیست مسئول آن باش. در آغاز بسیار سخت است که بپذیری خودت مقصر اصلی زندگی جهنمی خود هستی، اما فقط در آغاز چنین است، به زودی درهای دگرگونی به رویت باز خواهند شد، زیرا اگر من مسئول زندگی جهنمی خود باشم، پس میتوانم بهشت را نیز بیافرینم، اگر من این همه رنج و بدبختی آفریده ام، پس همچنین می توانم شـور و سرمستی بیافرینم. مسئولیت پذیری با خود آزادی و آفرینندگی می آورد.
لحظه ای که آگاه شوی هرآنچه که هستی آفریده خود توست، از بند اسارت تمام عوامل و شرایط بیرونی آزاد میشوی. آنگاه همه چیز به تو بستگی خواهد داشت. میتوانی ترانه هایی زیبا بخوانی، میتوانی زندگی را جشن بگیری، میتوانی بزم شادی برپا کنی یا میتوانی برای خودت جهنم خلق کنی، و هیچکس نیز قادر نیست مانع آن شود. این شان انسانی توست. خدا برای فرد احترامی بسیار قایل است و انسان فقط زمانی به آزادی و فردیت میرسد که تمام مسئولیتهای زندگی خود را به عهده گیرد.
اوشو
